အခု ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံတစ်ဝှမ်းလုံးမှာ အဓိကလိုအပ်နေတာက Technician လို့ ခေါ်တဲ့ နည်းပညာအသုံးချ ပညာရှင်လေးတွေဖြစ်ပါတယ်။ သူတို့ရဲ့ပညာ၊ လုပ်အားနဲ့ စက်ရုံအလုပ်ရုံတွေမှာရှိတဲ့ စက်တွေ ပြုပြင်ခြင်း၊ စက်စွမ်းရည် ပိုမိုကောင်းမွန်အောင် ပြင်ဆင်ခြင်း စတာတွေပြုလုပ်ပြီး ကုန်ထုတ်လုပ်မှု တိုးတက်အောင် လုပ်ဆောင်နိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။ အခြားနိုင်ငံတွေရဲ့ စက်ပစ္စည်းများရဲ့ နည်းပညာ တိုးတက်လာတာနဲ့အမျှ ပညာရှင်တွေရဲ့ အသိပညာအကျယ်အဝန်း၊ အတိမ်အနက် စတာတွေ ပိုမိုလိုအပ်လာမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

တစ်ဖက်က ကြည့်ရင်လည်း ကျေးလက်မြို့ပြနေ ပြည်သူအများစု အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းမှု ပြုနိုင်ဖို့အတွက်လည်း အခုလိုပညာတွေသင်ယူခြင်းဖြင့် အထောက်အကူဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ အတန်းပညာ အများကြီးမလိုဘဲနဲ့ အီလက်ထရွန်းနစ်နည်းပညာများ၊ ကုန်ထုတ်လုပ်မှုနည်းပညာများကို အသုံးချသူတစ်ယောက်အနေနဲ့ လိုအပ်တဲ့ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ သင်ယူတတ်မြောက်နိုင်ပါတယ်။ လက်ရှိ မြန်မာပြည်မှာ ဘာသာစကားဟာ အဆိုပါနည်းပညာသင်ယူနိုင်မှုကို အဟန့်အတားတစ်ခုဖြစ်နေစေပါတယ်။ အဆိုပါ အဟန့်အတားကို အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ ကျော်လွှားနိုင်စေဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး စွယ်တော်အီလက်ထရွန်းနစ်ကို တည်ထောင်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။